Archive for December, 2010
Από την τελειωμένη blogovision και λίγο πριν την έναρξη του νέου έτους το μόνο που έλειπε ήταν το δώρο των Gorillaz…
Ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ δώρο, δυστυχώς μόνο για να ακούσεις online, ηχογραφημένο μεταξύ Montreal και Vancouver σε 32 μέρες. Και το καλύτερο από όλα?? Φτιάχτηκε πάνω σε ένα iPad!!!
Ακούστε εδώ. Ρε-σπεκτ!
Μικρό δείγμα εδώ, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ..Revolving Doors
Καλά Χριστούγεννα Μπιτσιιιιζζ!
Things will never be the same again
My Love
Let Go
and join me in
Ecstasy
Ακολουθούν τα τελικά αποτελέσματα της μπλογκοβυζιο2010 με Μπολντ ξεχωρίζουν οσοι βρεθηκαν και στη δικη μας καταταξη και μεσα σε παρένθεση η θέση που πήραν. Ευχαριστούμε τόσο τους διοργανωτες όσο και ολους εσας που είχατε την περιεργεια και το ενδιαφέρον να παρακολουθησετε τη συμμετοχη μας σε ολο αυτο το ”χαπεννινγκ”.
Κισσιζ,
Μαμπλερζ
01 Arcade Fire 1062
02 National 1015
03 Caribou 923 (2)
04 Beach House 550 (13)
05 Gonjasufi 508
06 Black Keys 487
07 Crystal Castles 414
08 Deerhunter 355
09 LCD Soundsystem 351 (3)
10 Flying Lotus 322 (6)
11 Kanye West 303
12 Mumford & Sons 273
13 Janelle Monae 266
14 Gil Scott Heron 264
15 Ariel Pink 263 (5)
16 Midlake 261
17 MGMT 226
18 Broken Bells 225
19 Sufjan Stevens 219
20 Tame Impala 215 = Twin Shadow 215 (9)
“I’ve never been lonely, ’cause me is so cool”
Η μεγαλύτερη κάθοδος του ”ξανθού γένους” από την εποχή των Ορλοφικών και του Λάμπρου Κατσώνη αλλα και απο την μετέπειτα κάθοδο των Τιχονένκο, Τσατσένκο, Κουρτιναϊτις, Βολκόφ και των άλλων παιδιών το ΄87, έγινε φέτος από τον Πήτερ Nalitch που κατέβασε μαζι και τους φίλους του δίνοντάς μας την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα Λαϊβ (στο Γκαγκάριν) που περιμέναμε τα τελευταία 3 χρόνια από τότε δηλαδη που σκαλώσαμε ανεπανόρθωτα με το οπτικο-ηχητικο αριστούργημα ”Γκιταρ”. Τα τρία ανκορ ενα για καθε χρονονμας αποζημιωσαν με το παραπανω…τελικα η βραδια εκλεισε με τη δημιουργια του θεσμου Μόσκαου-Ατενζ Φουτ-μασαζ ασσοσιεϊσιον…
Ο Πήτερ ειναι πληθωρικός. λαϊβ με 9 μελή μπαντα, δευτερο αλμπουμ ΤΖΟΛΙ ΜΠΑΜΠΟΥΡΙ με 21 τραγούδια(νταουνλόαντ τζαμπέ) με ασταμάτητες ενναλλαγές ύφους από Νταμπ Στέππ(ας) και Κόζακ Ρεγγε σε Σόβιετ Πανκ και Βολγαχιπχοπ και μια γκάμα γλώσσας που κυμαίνεται απο ρώσσικα σε ‘αγγλικά΄ (ή μάλλον εγγλεζικα) σε ιταλικα και Μπαμπούρι (Γλωσσα ιδιοκατασκευης του). Με φωνή που σπάει σίδερα ”Ναι, εδώ και τέσσερα χρόνια σπουδάζω φωνητική σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Φέτος μπήκα σε μια ακαδημία για μαθήματα φωνητικής στην όπερα”. Ο πιο μελωδικος και γεματος αρμονιες δισκος της χρονιάς. Που να αρχισεις και που να τελειωσεις..
Είναι ο μόνος τραγουδιστής τραγουδοποιός, τενορος, τζαζιστας, πιανίστας που έχω ακούσει να επιχειρεί να κανει και να τα καταφερενει, κορονα σε σύμφωνο: ‘ΜπουντουάΡΡΡΡΡΡΡ’.
Μή χασετε και την διασκευή από τους ανυπέρβλητους Ουκρανούς Αρχοντες Των διασκευών ”Λος Κολοράδος”
Φέτος ήταν η χρονιά του !
ΠΣ: xehasa na anaferw kai thn sugklonistiki tou parousia stin eurovision 2010 psaxteto!
!Προβλεπέ!
Έχοντας φτάσει ήδη στην τελική τριάδα μέσα από εναν μουσικό μαραθώνιο, και έχοντας ακούσει παντός τυπου κριτικές γι αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο, το μόνο που μπορούμε να πουμε είναι…
πως ο Caribou δεν πυροβόλησε τον Caribou
και καταφερε να φτιάξει έναν απο τους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε φέτος και έναν απο αυτούς που θα ακούμε και του χρόνου…το Swim κολυμπάει σχεδόν πρώτο. Θα μπορούσε να είναι και το #1, αλλά για την συγκεκριμένη θέση κρατάμε κάτι ιδιαίτερο.
Stay tuned!
until toδay εdώ.
Aπό τους δίσκους που λοιδορήθηκε περισσότερο απο τους Έλληνες indie-άνους που μάλλον τον περίμεναν με τεντωμένες χορδές προκειμένου να εκτοξέυσουν βέλη δηλητηριώδους κριτικής…και σε κάποια στιγμή αδυναμίας κ χαμηλής αυτοπεποίθησης σκέφτηκα..μήπως έχουν δίκιο τελικά κ έπεσα εξω τόσο πολύ εγώ.. μήπως ειναι η μεγαλύτερη μουσική απάτη των τελευταίων χρόνων, μήπως δέ μ’αρέσει στα αλήθεια και ειμαι απλά ψυχαναγκαστικός..μήπως εγώ δεν ειμαι εγώ..?
Και ξάφνικα, σαν ενα φωτόνιο σ’έναν ωκεανό, σ΄ενα χάος σκότους η ανάμνηση της πρώτης βραδιάς με αυτόν τον δισκο ήρθε να τ’ανατρέψει ολα.. Ράφ Τρέϊντ, στης Μπρικ Λεϊν τα στενά με ένα χαρτονενιο κυπελλακι με καυτό καφε-λάτε (καφες για αμπεμπαμπλόμ όπως μάθαμε κάποια στιγμη απο εναν ιδιοκτήτη μπουζουξιδικου εν ονόματι ‘Αριζόνα’) και τρίμματα απο μπαγιάτικο Μπράουνι συνειδητοποιω ότι κάτι γαμάτο παίζει στο μπακ-ράουντ εδώ και κανα μισάωρο .. γυρνάω στο δικό μου και του λέω ”τί ‘ν’ αυτό ρε μαλάκα?” και μου απαντάει ”το καινούριο των ελ σι ντί ρεε μόλις βγήκε” ..”Γαμώ ε?”…ναι..
Ο Τζεϊμς σαν άλλος ΕΛ ΣΙΝΤ σήκωσε το σπαθί του απέκρουσε τα χτυπήματα και με την αστραφτερή synth-ετική πανοπλία του έκανε μια ηρωική εξοδο (μάλλον) ανάλογη με εκείνη του μεγάλου Νικου 17 χρόνια πριν και του προ προ προ προ πάππου του, Ελ Σιντ 940 χρόνια πριν
until toδay εdώ.
Νόκ-νόκ. Οι Φόρεστ Σόρντς – τα αγγλικά Ξύλινα Σπαθιά, μας χτυπούν την πόρτα. Για πολλούς (me included), η one-man-band από το Λίβερπουλ, είναι από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις της χρονιάς. Και αν ήσασταν σαν και μένα που πεισματικά αγνόησα το χαϊπ που περιτριγύριζε την Olde English Spelling Bee – την εταιρία που κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο τους (συγγνώμη, κασέτες με τιράζ κυκλοφορίας 125 κόπιες δεν μετράνε), τότες η συνειδητοποίηση του πόσο πραγματικά μετράει το “Dagger Paths” πονάει (άουτς).
Forest Swords – Glory Gongs from OLDE ENGLISH SPELLING BEE on Vimeo.Έχουμε και λέμε το λοιπό… Λίγο λο-φαϊ (και ουχί γκλο-), λίγα τρικ ρέγκαι / ντάμπ (έχουμε αρκετό έκο και ντηλεϊ να βυθίσουμε τον Τιτανικό σε λέω), μελωδίες Μορικόνε και επιρροές από “οτιδήποτε τοπικό – το τοπίο και το περιβάλλον, ηχώ, ανέμους, πέτρες και ποτάμια, την πόλη”.
Η εν λόγω πόλη είναι το Wirral, κοντά στο Λίβερπουλ, γνωστή για τον πιο παλιό τούβλινο φάρο στη Βρετανία αλλά και για τα υπέροχα τοπία τις (σικ). Μια πόλη όπου τα πιο εξάιτιν συμβάντα είναι ASBO‘s και το πότε περνά η σκουπιδίαρα. ‘Χμα χμα…’
Forest Swords – Visits from OLDE ENGLISH SPELLING BEE on Vimeo.Η συνεντευξή των στο Φακτ Μαγκαζήν είναι διελευκαντική. Μόνο μη τους αποκαλέσετε hypnagogic, chillwave ή κατι παρόμοιο…
Η παλια διαφημιση και λαϊκη ρηση ελεγε οτι 29 κατασκευαστες πλυντηριων συνιστουν ΣΚΙΠ …ισως αν ακουγαν τον φετινο δισκο των Ariel Pink&Haunted Graffiti (που θα μεταφερονταν με μια χρονοσυσκευη σε εκ8εινε0ς τις μ8ερε0ς) να αλλαζαν γνωμη κ να συνιστουσαν ΑΡΙΕΛ γιατι απλα αυτοι ξερουν…
Ο δισκος μας λοιπον, Before today (4 Εϊ Ντι), μας μεταφερει με σκοτεινα κ κλειστοφοβικα ασματα στις μοναχικες εκεινες νυχτες που καταληγεις να κολυμπας σε θαλασσες τεκιλας παρεα με τις αναμνησεις που προσπαθεις να ξεχασεις κ δε σαφήνουν, αλλα κ με παραλιατα δυνατα τραγουδακια φτιαγμένα για πανηγυρικες διαδρομες (να τα βαλεις στο αυτο κινητακι σου να τα φχαριστηθεις) προς χαλαρες παραλιες για αγκαλιτσες και φιλάκια και αλλα πολλα…
Η αλήθεια ειναι πως ο ήχος του Αριελ Πινκ δημιουργήθηκε σε βάθος χρόνου ύστερα απο παμπολλες Lo-fi και κυρίως TebeLo-fi παραγωγες [has recorded over 500 songs on hundreds of cassette tapes since 1996.(ΛΑ Γουϊκλι, ίντερβιου)].
Τελικα μαλλον χαλαρωσε λίγο δεχτηκε να δουλεψει ομαδικα (τιμ πλεϊερ) μαζι με τους Χώντεντ Γκράφφιτι και αντί να καιει Flantza δουλεψε ενα τί(κ) πιο ορθά τα Flanger τα Ντιλεϊ και τα Φαλτσεττα του και εισέβαλλε με ακραία αυτοπεποιθηση στο μουσικο γίγνεσθαι με έναν ήχο προσωπικο εμβαπτισμένο αλλα οχι πνιγμένο στη νοσταλγια (Λίγο νιου γουεϊβ. λιγο γκλαμ. λιγο γκαραζ. λιγο κρασί. λίγο θάλασσα. λιγο τ’άγορι του. λιγο λιγο μου τα πηρες ολα.) αλλα πακεταρισμενο σε ολοκαινουριο αστραφτερό περιτύλιγμα. Τον ακούσαμε πολύ φέτος μας ανέβασε ουκ ολίγες φορές και περιμενουμε με περιέργεια να δούμε το επόμενο μουσικο προϊον-βήμα ενός εκκεντρικού Τύπου που μουσικά φαίνεται σαν να
”ακροβατεί σ΄ένα σκοινί που είναι έτοιμο να σπάσει”
Τα μέχρι σήμερα εδώ.
Η ιστορία είναι, mas-o-menos, γνωστή σε όλους μας… Flying Lotus (ή FlyLo για να νιώθεις πιο οικείος με τον Steven Ellison) – ταλαντούχος και ανερχόμενος beat-smith εκ-Καλιφόρνιας, US of A, ανιψιός των John και Alice Coltrane. Ε, δεν χρειάστηκε και πολύ για να’ρθει η Warp Records και να του χτυπήσει την πόρτα. Και ενώ ο πρώτος του δίσκος για την εν λόγω εταιρία θα μπορούσε να προσπεραστεί άνετα ως throw-away, wonky hip-hop instrumentals, το ίδιο δεν μπορεί να λεχθεί για το “Cosmogramma”.
Με μια συμμορία που περιλαμβάνει τον (μπ)ασίστ(α) των Suicidal Tendencies Stephen “Thundercat” Bruno, τον ξάδερφό του Ravi Coltrane, τους Rebekah Raff, Dorian Concept, Laura Darlington αλλά και τον Thom Yorke, και μια ηχητική γιάφκα γεμάτη απ’ την κοσμογονική (και όχι κοσμική) τζαζ (ΥΓ i love jazz!) του θείου και της θείας του, αναλογικά σύνθ και ντράμ-μασίν, μελωδίες που είναι γνώριμες και παράλληλα εξωγήινες, ο Φλάι-Λο καταφέρνει να κινηθεί σε ρυθμούς ενίοτε χιπ-χοπ, ελεκτρόνικα, ενώ μερικά κομμάτια δεν απέχουν και χιλιόμετρα από την λεφτ-φηλντ house του Pépé Bradock.
Δίσκος άνευ κατευθύνσεως ακούω να λέτε… Και όμως.. Το “Cosmogramma” βγάζει νόημα και ως άλμπουμ αλλά και ως κομμάτια ξεχωριστά – όλα στέκονται ψηλά από μόνα τους! Και με 17 σύνολο να χωνέψει κανείς, ενδείκνυται ως δίσκος στον οποίο θα επιστρέψεις τάιμ εντ τάιμ αγκαίν. Και αυτό δεν συμβαίνει συχνά την σήμερον ημέρα.
“Darkstar, I am your Father…” μπορεί να ήταν τα λόγια του γνωτού σε όλους DarthVader όταν οι Darkstar δημιουργούσαν αυτό το άλμπουμ μαθαίνοντας την αλήθεια για τη μουσική τους.
Μουσική φτιαγμένη για το Deathstar για να κατευνάζει τις πληγές των στρατιωτών του DarthVader…Ατμοσφαιρική, διαστημική, ταξιδιάρικη, για slow motion καταστάσεις πανικού και βίας. Δουλεμένο πάνω στην αρχιτεκτονική του synth-pop με human-like φωνητικά, όχι όμως με τη γνωστή έννοια του synth-pop που ξέρουμε, το North έμελε να είναι ένα άλμπουμ beyond the darkness of the North…
Αν και η Hyperdub δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους παραγωγές, είναι ο μόνος δίσκος της εταιρίας που popίζει, το deal που έκανε με τους Darkstar για ένα πιο post-pop-dub άλμπουμ απέδωσε και τώρα απλά δέχεται τα εύσημα.
Ίσως μετά από αυτήν την χρονιά οι Darkstar να μετακομίζουν στο Deathstar παρέα με τον DarthVader ακούγοντας Death Post Synth Pop…ποιός ξέρει…
Death by a tray it shall be…
Τα μέχρι στιγμής στην κατάταξη εδώ.
Mumblers... 